Kendisini sosyal demokrat olarak tanıtan CHP’li Avcılar Belediyesinin işten attığı Belediye İş 2 No’lu Şube üye işçilerin direnişlerinin 47.gününde direniş çadırının önüne kurdukları ATM ile baskılar sürüyor.
47 gündür süren direnişe karşı Avcılar Belediyesi’nin uyguladığı baskılar tükenmezken direnişte ki işçilerin çocukları da bu baskıların canlı tanıkları oluyor. Anneleri, babaları gibi direnen çocukların, yaşıtları parklarda oyunlar oynarken, onlar CHP’li Avcılar Belediyesinin önünde ki parkta aileleri ile bozuk çarka karşı direniyorlar. O çocuklar şimdi direnişi ve gerçeği görmenin burukluğuyla direnişte en önde saf tutuyor.
47 gündür var olan bu direnişin size katkıları nedir?
Yusuf: Bizler başka semtlerde oturan, tek ortak noktası annemizin ya da babamızın Avcılar Belediyesinde çalışan daha doğrusu çalışamayan çocuklarız. Birbirimizi daha önce tanımazken, babalarımızın işten atılmasından sonra – bazı arkadaşlarımızın hem annesi hem babası atıldı işten. – bu direniş çadırında kavga dostları olduk. Bu dostluğumuzun temelleri bu çadırda atıldı ve yaşamımız boyunca sürecek bir ilişki de başlamış oldu.
-Her gün babalarımızla, annelerimizle geldiğimiz bu direniş çadırı bizi sorumluluk sahibi etti. Mesela ben uykuma çok düşkünümdür ama buraya erkenden kalkıp gelebiliyorum. Burada günlük işlerde görev alarak, bu direnişe destek olmaya çalışıyoruz. Mesela ne yapıyoruz; çöpleri atıyoruz, çayları dağıtıyoruz, broşür dağıtıyoruz, imza topluyoruz. Bir de en önemlisi bizce, direnişimize destek için gelenleri ilk biz karşılıyoruz. Direnen annelerin, babaların küçük yaşta ki çocuklarına ağabeylik, ablalık yaparak onlarla ilgileniyoruz.
Bunları yaparken zorlandığınız oluyor mu?
Umut: Yaptıklarımızı severek ve sorumluluk sahibi olarak yapıyoruz. Fakat imza toplarken tepkilerle karşılaşıyoruz. “Size ne! Siz gidin okuyun” diyorlar. Biz annemiz, babamız buradayken nasıl okuyabiliriz ki bilmiyorlar. Okula giderken ailemizin cebimize harçlık veremeyeceği zamanlar olduğunu bilmiyorlar. Bir de “Teröristlere mi imza topluyorsunuz? Bu imzalar nereye gidiyor?” diyenler var. Benim annem, babam nasıl terörist olabilir ki? Emeğiyle beni onurlu bir şekilde büyütenler. Direniş çadırında sivil polisler oluyor. Bizleri bile takip ediyorlar. Konuşmak istediğimizde ters cevap veriyorlar.
Direniş başlangıcından sonra evde ki yaşamınız nasıl?
Umut: Akşamları eve gittiğimiz zaman artık hiç kimse gülmüyor. Oysa eskiden eve her gelen küçükte olsa bir tebessümle gelirdi. Gülüşümüzü çaldılar bizden. Artık akşamları tek konuştuğumuz konu bu direniş oldu. Başka konular konuşamaz olduk.
Bizi işe geri alacaklar mı? Konuştuğumuz tek mesele oldu. Her gün yaşamak kaygısı içerisindeyiz. Çocukça meselelere artık çocuk işi diyorum, oysa bende hala çocukken. Biz yaramazlık yapmak, bunun evde ki mesele olmasını istiyoruz. Akşam ne yiyeceğiz derdine düşmek değil.
Biz bu sene liseye geçiş sınavına girdik. Yaşıtlarımız bu sınavın stresini yaşarken biz yaşam, emek kavgası veriyoruz. Bizler de yaşıtlarımız gibi derslerimizi düşünmek istiyoruz.
Arkadaş çevrenizin size yaklaşımı değişti mi? Bu direnişe tepkileri nasıl oldu?
Yusuf: Yıllarca aynı okulda okuduğumuz, sıra arkadaşlarımız, mahalle arkadaşlarımız; “Komünist mi oldunuz lan” diyorlar. “Vay eylemci ne yapıyorsun” diyorlar. Lakap takanlar da oldu. Aynı zamanda olumlu tepki veren arkadaşlarımız da oluyor. Yanımızda olduğunu söyleyenler, umarım kazanırsınız diyenler. Fakat 3 haftadır okula gidemiyoruz. Annemizin, babamızın yanına geliyoruz buraya. Dolayısıyla arkadaşlarımızı da göremiyoruz, şuan da ne düşünürler hakkımızda bilemiyoruz.
Umut: Benim annem daha işten atılmamışken Handan Toprak ona siz nereye ben oraya demişti. Onu direniş çadırımıza davet ediyoruz. Biz buradayız.
Yusuf: Ben Handan Toprak’ın elini sıkmış, onu öpmüştüm. Babamı atacağını bilseydim, onun elini sıkmaz onu öpmezdim.
Umut: Bir şey merak ediyorum bende. Her yere korumasız giden Handan Toprak, bizim yanımıza neden koruma ordusuyla geliyor?
Gönüllü Muhabir
