Karabağ ve Rojava kuşatma ve tehdit altında. Her iki bölgedeki halk aynı merkezli güçler ve zorbalar tarafından soykırıma uğratılıp, yok edilmek isteniyor. Parça parça işgal edilip, halk baskı ve zorbalıkla göçe zorlanarak, geride kalanları da hemen her gün saldırı ve tehditle huzursuz edip korku ve panik içinde kölece yaşama mahkum etmek istiyorlar.
Rojava’nın Efrîn, Gıre-Spi, Serekaniye şehirleri işgal edilerek bölge halkı zorla göçe zorlandı. Geride kalan halk, AKP-MHP ve DAİŞ zulmü altında köleliğe mahkum edildi. Karabağ’ın ise Zangilan, Cebrayil, Şuşi, Fuzuli, Kubadlı, Laçin şehirleri; Hadrur, Ağdam bölgeleri işgal edilerek halk sürgüne, yokluğa ve çaresizliğe zorlandı.
Dünyanın gözü önünde yaşanan bu gelişmeler karşısında uygar olarak tanımlanan ABD-AB ve Rusya, “endişe diplomasi” oyununu oynuyor. Halkları şekere bulanmış sakinleştirici sözlerle oyalamaya çalışıyorlar. AKP-MHP faşist yönetiminin Rojava’ya yönelik süreğen saldırıları karşısında “Durumdan endişeliyiz, saldırılar son bulsun” türünden açıklamalar yapan bu ülkeler benzer açıklamaları Karabağ için de yaptılar. 16 Ağustos’ta BM Güvenlik Konseyi, Karabağ’daki gelişmeleri, Azerbaycan tarafından abluka altına alınan Laçin Koridoru sonucu ortaya çıkan insani krizi görüşmek üzere toplantı düzenledi. Çözüm adına çıkan şey “durumdan endişeliyiz” sözleri ve gerçekleşmeyecek temenni ve iyi dilekler oldu. Ancak abluka sürmeye devam ediyor. Açlık devam ediyor.
Muktedirler baskı ve sömürüyü sürdürüyor. İşgal, abluka, saldırı ve tecavüzler devam ediyor. Rojava’da TC-DAİŞ faşist saldırganlığı, Karabağ’da ise Türk-Azeri faşistlerin saldırıları devam ediyor. Soykırım ve saldırganlıktan başka bir akla sahip olmayan TC devleti, Kürt ve Ermeni düşmanlığına devam ederek yarım bıraktığı soykırımları tamamlamak için hemen her çelişkiyi kullanıp fırsatları değerlendirmeye ve her boşluğu doldurmaya çalışıyor.
Açık bir hapishaneye çevrilen Karabağ’da yaşam kavgası veren Ermeniler ne Azeri petrol ve gaz oligarklarına ne de eli kanlı faşist TC devletine elini uzatmıyor. Soykırım hafızası, direniş bilinci diri olan Ermeni halkı Osmanlı-TC faşistlerini hem tarihten hem de anda yaşananlardan iyi tanır.
Kürt halkı, Rojava’da demokratik öz yönetimine ve öz savunma gücüne, Medya Savunma Alanları’nda 40 yıldır savaşan, direnen gerillalarına ve oldukça gelişkin strateji ve taktik komutanlarına sahipken ne Karabağ ne de Ermenistan Ermenileri bu örgütlenme gücüne ve iradeye sahiptir. Henüz öncüsünü ve önderini yaratamamış ve ileri adım atamamıştır. Ermeni halkı kanatları kırık bir kuş gibi öncüsüz olsa bile teslimiyeti kabul etmeyecek kadar direngen bir duruşa sahiptir.
Kurdistan’da yıllardır barış ve adalet uğruna sayısız bedel ödeyen ve büyük fedakarlıklar ortaya koyan, elleri her gün öpülecek olan Barış Anneleri (Dayike Aşiti)’nin direniş iradesi ve Cumartesi Anneleri/İnsanları’nın adalet ve hukuk mücadelesiyle birleşmelidir. Onurun ve adaletin anneleri daha güçlü, el ele vererek erkek egemen sisteme, soykırımcı faşist devlete ve onun kanlı politikalarına son vermek için birleşmelidir.
Keza Türkiye ve Kurdistan’da çocukları zindanda, kendileri yollarda ölen analar kendileriyle benzer kaderi paylaşan Karabağ’lı annelere ellerini uzatmalıdır. İşte o zaman gerillanın namluları, Kürt anaların zılgıtları, Ermeni anaların lorileri dünyayı ve yaşamı nasıl emekle yeniden yaratıp onurla şekillendirecektir!
Kaderi ortak olanların savaşımı da ortak olmak zorundadır. Toprağı evlat kokan Kürt analar özgürlük sevdalıları ayağa kalksın diye zılgıt çekerken benzer acıları yaşayan Ermeni anaları da lorilerini söylüyorlar. Bu sesi duymak ve yanıt olmak mecburiyetimiz dünden daha fazladır!
