Her ne olursa olsun hayatın devam ettiği gerçekliğinden hareketle cephelerde direnişi büyütenlere bir ses bir soluk olmak için sosyal yaşam örgütleniyor.
Kimi zaman yitirilenleri son yolculuğuna uğurlamak oluyor bu, kimi zaman da halkın ihtiyaçlarını karşılamak… O günlerde biz de savaşın ve direnişin bir parçası olan partimizin Ortadoğulaşmak perspektifi doğrultusunda sosyal yaşamda yerimizi alıyoruz.
Elbette her partinin kendi ideolojisi, stratejisi var ancak savaşın tek ideolojisi var o da direnmek. Direnenlerin tarih yazdığı coğrafyanın bir parçası olmaktan/Ortadoğulaşmaktan ne anlıyoruz sorusunun cevabını yaşatan anlardan geçiyoruz.
Rojava devriminin yarattığı kadınlar, çocuklar…
TC faşizminin katliamcı, soykırımcı geleneği ile bombalar yağdırdığı şehirde Qamışlo’da 4 şehidin merasimine gitmek üzere yola çıkıyoruz. Son bulan yaşamlarla savaşta olduğunu hissettiren ve yine de korkunun ertelendiği anlarda yitirilenlerin ardından “Şehid Namırın”, “Biji Berxwedane Rojava” sloganları ve direnişi anlatan zılgıt sesleri kadın devriminin sadece bir söylem olmadığını hatırlatıyor.
Savaşın erkek işi olmadığı gerçekliği ile bir kez daha yüzleşiyoruz
Raxtını (hücum yeleği) takmış, silahı elinde kadınlar, askeri araçla devriye atan kadın birimleri (Jınen Asayiş) insana bambaşka bir güven veriyor. Güçlü bir patlama sesinin ardından savaşın/direnişin çocukları şehitliğin demirlerine tırmanıyor ve “Terörist Erdoğan” sloganını atıyor. Başka coğrafyadaki yaşıtlarından çok farklı bu direngen çocuklar, bomba sesine sloganla cevap veriyor.
Ardından bir ses daha ama bu ses bizimkiler! Çünkü kadınlar tanıyor bu sesi, zılgıtlarla “Biji Berxwedane Rojava” sloganı ile karşılıyor. Bu muazzam anları yaşayınca savaşın kazananı belli duygularına kapılmamak elde değil.
Savaşın büyümesini beklemeden hazırlık yapmak
Direnişin ancak tüm kitlelerin savaşın bileşeni olması ile mümkün olacağı sayısız defa kanıtlandığı topraklar Rojava toprakları. Bu sebeple mahallelerde kadınlar ve erkeklerle görüşmeler yapılarak silahlanma çağrısı için bir mahalleye gidiyoruz.
Uzun uzun ikna etmeye gerek olmadığını anlayıp birkaç dakikalık şaşkın karşılama hissinden çabucak kurtulup kadınları izliyorum. Sistemin eve hapsettiği bu kadınlar yüzlerinde tereddüt olmadan oldukları bölgeyi koruma işini nasıl planlayacaklarına dair konuşmalar yapıyor. O mahalle artık savaşın ilerlemesi halinde çetelere karşı silahlanacak ve toprakları için direnecek.
Tekrar bir planlama ile silahları ile sokaklarda dolaşan kadınlara yabancı olmayan belki de direnenlere sıkça rastlanan sokaklarda sınırdaki bombardımandan kaynaklı evlerini boşaltmak zorunda olan halkın yaşaması için yaşam alanı arayışı ile devam ediyor. Her ne olursa olsun bulunması gereken mekan arayışı için karanlık sokaklarda üç kadın yürüyor.
Keşif ya da saldırı olabilir, “savaş boşluk tanımaz, ev kenarlarından yürüyün yoldaşlar” diye uyarının ardından daha düzenli yürüyüş devam ediyor. Taşınmış bir ailenin bodrum katı kamulaştırılacak. Elde zincir, anahtar, çekiç vb. toplumsal özgürlüğe giden yola doğru direnişe göre şekillenmeye çalışanların izinde güven dolu hareket ediliyor.
Kamulaştırma eyleminin ardından daha fazla bodrum katı ihtiyacından kaynaklı kapılar çalınıyor “erkek alanları” dahil her yere gidiliyor. Mevzilerde direnen yoldaşlarımızla her alanı faşist TC’nin eli kanlı ordusu ve onların çetelerini hak ettikleri yere gönderinceye kadar çalışmalar her alanda devam ediyor.
Savaşın ölüm değil direniş olduğu topraklardan Partizanca selamlar. (Rojava’dan bir TİKKO savaşçısı)
